Z inicjatywy Napoleona Bonaparte w 1800 r. powołany został do życia trzeci z kolei bank emisyjny w świecie – Bank Francji, z zadaniem przywrócenia ładu pieniężnego i przyczyniania się do rozwoju gospodarki w porewolucyjnej Francji. Bank miał postać spółki akcyjnej. Przyjęto zasadę, że w Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy uczestniczyć będzie 200 posiadaczy największych pakietów akcji (notabene, stąd zrodziła się obiegowa formuła o 200 rodzinach, które rządzą Francją). Na mocy ustawy z dnia 2 grudnia 1945 r. nastąpiła nacjonalizacja Banku Francji.
W 1848 r. Bank Francji uzyskał prawo monopolu emisyjnego na obszarze całej Francji. Przyznając wyłączność emisji banknotów, rząd zastrzegł sobie silny wpływ na działalność Banku, zgodnie z historyczną dewizą sformułowana przez Napoleona I, że „bank bardziej jest Cesarza niż akcjonariuszy, gdyż bije monetę”. Z upływem czasu Bank Francji podlegał ewolucji. Stopniowo zmniejszała się jego rola w dziedzinie kredytu bezpośredniego dla przemysłu i handlu oraz innych gałęzi gospodarki narodowej, a zwiększało oddziaływanie pośrednie na gospodarkę poprzez sektor bankowy. Stawał się bankiem banków. Rozwijał działalność refinansową, przede wszystkim na drodze redyskontowania weksli przedkładanych przez banki prywatne.
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.